โดย พลวัฒ ประพัฒน์ทอง
ศูนย์ประสานงานให้ความช่วยเหลือแรงงานข้ามชาติในจังหวัดเชียงราย
ในสถานการณ์โควิด 19 แรงงานคือผู้ติดกับดักเรื่องเวลา เมื่อไม่ได้ทำงานจึงเป็นผู้ที่ไร้กาลเวลาในฐานะเวลาเป็นสิ่งที่ผนวกกับรายได้ที่ใช้แรงทำงาน และเมื่อหลังเลิกงานจึงมีเวลาว่างในการใช้ชีวิตของตนเอง ช่วงเวลาทำงานจึงเป็นสิ่งมีค่ามาก แรงงานไม่สามารถใช้เวลาหลังเลิกงานจากนายจ้างทำงานอิสระได้ตามกฎหมาย โดยไม่สามารถเป็นผู้ประกอบการได้ การรับจ้างเล็กๆน้อยๆจึงเป็นทางออกแต่ก็ช่วยไม่ได้มากนัก
ในช่วงไม่มีงานเนื่องจากการหยุดงานภาคบริการและงานก่อสร้างที่ลดลง แรงงานยังคงต้องรอคอยการกลับมาทำงานด้วยความหวัง การใช้เวลาว่างยังก่อให้เกิดความสุขเล็กๆได้ เช่นการปลูกผักสวนครัวเพื่อลดรายจ่าย การทำอาหารที่หาได้โดยไม่ต้องซื้อเช่นปลาเล็กปลาน้อย รายจ่ายที่ต้องมีสำหรับแรงานคือค่าเช่าที่พักแต่ถ้าเป็นแรงานที่อาศัยในแค้มป์ก่อสร้างก็ยังไม่มีปัญหานี้มากนัก
การทำงานของศูนย์ประสานงานให้ความช่วยเหลือแรงงานข้ามชาติในจังหวัดเชียงรายในสถานการณ์โควิด 19 นั้นก็ได้ทำงานในช่วงเวลาว่างของทุกคนที่เป็นอาสาสมัครเข้ามาทำงานร่วมกัน แม้กระทั่งผู้ประสานงานซึ่งทำงานประจำในมหาวิทยาลัยก็ใช้เวลาหลังเลิกงาน และวันหยุดในการทำงาน อาสาสมัครแรงงานชาวเมียนมาบ้างก็ตกงาน บ้างก็ใช้เวลาหลักเลิกงานมาทำงานนี้เช่นกัน การให้แต่ละชุมชนทำการสำรวจความเดือดร้อนละการวัดอุณหภูมิทุกคนเป็นงานหนักมากที่ต้องทำทุกวัน เพื่อให้มีการตรวจสอบเบื้องต้นสำหรับการเฝ้าระวังการติดเชื้อไวรัส
เวลาเป็นกับดักที่ทั้งแรงงานและพวกเราต่างดิ้นไม่หลุด แต่เวลาก็เป็นโอกาสของการเชื่อมโยงผู้คนเข้าหากันในยามวิกฤตเช่นนี้
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.