ตอนเข้าไปประจำงานที่มูลนิธิบ้าน ช้างชรา หรือ Elephant’s world ที่กาญจนบุรี สัปดาห์แรก งานหนักไม่ได้พักเพราะผู้เข้าชมช้างมีมาต่อเนื่องวันละ 40-100 คน “เปอร์แปง” เด็กชายชาวเนเธอแลนด์ เดินทางมากับแม่ที่เป็นพยาบาล เดิมทีแม่ให้เขาค้างคืน 1 คืนดูแลช้างแล้วจ่ายเงินค่าอาสาสมัคร เขาสื่อสารภาษาอังกฤษได้บ้าง ต้องติดแม่ตลอดเวลา แต่พอได้รู้จักช้างเหมยตัวเมียวัย 25 ปี (ขณะนั้น) เขาเปลียนไป
ช้างเชือกนี้อดีตเป็นช้างท่องเที่ยวที่รับแขกเกาะสมุยมานานจนล้มป่วย เจ้าของพยายามขายให้กับศูนย์อื่นเพราะเหมยเต้นรำได้ ทำท่าทักทายนักท่องเที่ยวได้ และเข้าใจจังหวะดนตรี แต่มูลนิธิขอไถ่ตัวมาดูแลโดยเร่งหาเงินจ่ายให้เจ้าของเพื่อรักษาชีวิตเหมยไม่ให้กลับไปทำงานหนักเช่นเดิม โดยมีชาวสวิตเซอร์แลนด์หาเงินช่วยเหลือ เนื่องจากเหมยป่วยเป็นตับอักเสบ ผอมโซ เหมยจึงได้เข้ามาพักที่กาญจนบุรี โดยเปอแปงกับเหมยเจอกันเมื่อเหมยเข้ามาได้เดือนที่ 7
เปอร์แปง หลงรักช้างแสนรู้ตามประสาเด็กที่ชอบเล่นกับสัตว์ แต่เขารู้จักช้างไทยแค่ในสารคดี แม่บอกว่าเขาดูวิดีโอช้างหลายรอบ เพราะไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดสัตว์ใหญ่ จึงพาเดินทางเข้าประเทศไทย แต่มีเงื่อนไขว่าห้ามรังแกช้าง ห้ามขี่หลังและห้ามทำร้าย เปอแปงรับคำแล้วตามแม่มาเที่ยวเมืองไทย แม่เสนอพื้นที่ให้เขาไปทั้งทะเล ภูเขา ผจญภัย เขาปฏิเสธทุกอย่าง เพื่อใช้เวลากับช้าง และเขาเลือกเหมย เป็นตัวโปรดทันทีที่ได้ฟังประวัติย่อของเหมยจากเจ้าหน้าที่ ยิ่งรู้ว่าเหมยป่วยเขายิ่งอยากดูแล เปอแปงจึงพิสูจน์ตัวเองหลายข้อ ให้แม่รู้ว่า เขารักช้าง และขออยู่ต่อนานๆ แม่จึงยอมตามใจ
เช้าวันที่ 2 เปอแปงลงพื้นที่กับเจ้าหน้าที่และอาสาสมัครนักศึกษาอีกประมาณ 40 คนร่วมปลูกข้าวโพด ต้นกล้วย เขาขุดหลุมกระทั่งมือแตก และเป็นลมล้มไปสักพักเพราะอากาศร้อน ทุกคนช่วยดูแลเขา ทันทีที่รู้สึกตัวเปอแปงวิ่งไปหาเหมยด้วยร้อนใจและห่วงว่าเหมยจะป่วยเหมือนตัวเองเพราะอากาศร้อน ความไร้เดียงสาและใจเมตตาครั้งนั้น เขาเปลี่ยนหลายอย่าง ในมูลนิธิฯ ให้อาสาสมัครเข้าใจและทำประโยชน์กับช้างต่อเนื่อง
เปอแปงขออนุญาตแม่ไปตัดต้นกล้วยตอนเย็นมาเป็นอาหารช้าง และแม่ไม่ยอมเพราะเขาป่วย เขาเสนอเงื่อนไขกับแม่ต่อเจ้าหน้าที่ว่า หากเห็นว่าเขาป่วยขอให้เขาพักแล้ว เมื่อหายดีขอยู่ต่อประมาณ 1 สัปดาห์ แม่กลับส่ายหัวและบอกกับเราพร้อมแปลสิ่งที่เปอแปงพูดทุกคำ เขาบอกว่า เขาจะทุบเงินเก็บมาให้แม่ ค่าเสียเวลางาน และค่าใช้จ่ายในเมืองไทย ทั้งที่เปอร์แปงมีเงินเก็บแค่ 400 ดอลลาร์ แม่ฟังแล้วก็รู้สึกขำและเห็นใจ รวมทั้งเสียใจที่ต้องแปลให้เจ้าหน้าที่ฟัง พวกเราพยายามจับผิดว่าแปลเกินเหตุไหม แต่เปอแปงร้องไห้ ตลอดเวลาที่ต่อรองกับแม่
เด็กชายพยายามดูแลเหมย จากวันแรกจนวันสุดท้าย ใช้เวลาว่างจากอาการเมาแดดเพราะความล้า ไปเล่นน้ำ เล่นโคลนกับช้าง และวาดภาพให้มูลนิธิทำเป็นของที่ระลึก เขายอมเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าครัวทุกวันเพื่อทำอาหารป้อนช้าง ..เวลามีรุ่นน้องเข้ามาเขาจะพาถักหมวกใบไม้เอาไปให้น้องสวมเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย
เปอแปงทำงานมือระบม และเท้าบวม เขาทุ่มเทกับงานโดยไม่รู้ว่าแม่ต้องจ่ายเงินเพื่อสิ่งที่เขาต้องการ
จากวันแรกจนวันสุดท้ายเปอแปงทำเท่าเดิมขณะที่เด็กคนอื่นเหนื่อย ผู้ใหญ่บางคนอ่อนล้า และอยากพัก วันสุดท้ายเปอแปง..ใช้เวลากับเหมยเป่านกหวีดเป็นจังหวะดนตรี และก่อนออกจากมูลนิธิฯ เขาได้รับประกาศนียบัตร ในฐานะอาสาสมัครรุ่นเยาว์ เขาเขียนข้างหลังเป็นภาษาดัช ว่า ..”ผมจะกลับมาหาเหมย”
เมื่อกลับประเทศเขายังคงให้พ่อติดต่อมาที่มูลนิธิเพื่อเปิดภาพในเว็บไซต์ ให้ดูเป็นประจำ …ทั้งวิดีโอเหมยแสนรู้ วิดีโอเหมยกับเพื่อน เหมยกินข้าว เดินป่า อาบน้ำ มีอาสาสมัครมากมายหาเงินช่วยเหมยเพื่อรักษาอาการตับอักเสบ และวิดีโอที่เขาดูหนึ่งในนั้น คือ วิดีโออาลัยเหมย เพราะท้ายที่สุดเหมยตายด้วยอาการตับอักเสบ พยาธิในช่องท้องและเป็นแผลหลายที่
สัญญาที่ให้ไว้ในประกาศนียบัตร ก็เท่ากับว่าต้องหายไปโดยปริยาย เขาอาจจะกลับมา หรือไม่ก็ตาม แต่เปอแปงเป็นเด็กคนเดียวที่ได้ใลก้ชิดกับเหมยจากเช้ายันค่ำ และพ่อเขาบอกว่า มูลนิธิช้าง คือ แหล่งศึกษาที่ใหญ่ที่สุดของเปอแปง เขาเสียสละอย่างน่าทึ่ง
แน่นอนไม่มีใครกู้ชีวิตช้างเหมยฟื้นคืนมาได้แต่ช้างเหมยจุดประกายชีวิตเด็กชายคนหนึ่งที่อยู่สบาย กินสบายให้ทำงานหนักเพราะความรัก หลังจากเหมยตายอาสาสมัครต่างประเทศหันมาสนใจกับการระดมทุนช่วยเหลือช้างเพิ่มขึ้นโดยต่อยอดจากเงินบริจาคของเหมยเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่
