เมื่อวันที่ 30 มีนาคม 2559 นายหัตติเริง พระอ๊ะ ชาวเลเกาะหลีเป๊ะ ตำบลเกาะสาหร่าย อำเภอเมือง จังหวัดสตูล เปิดเผยว่า ขณะนี้ช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวที่เกาะหลีเป๊ะ มีนักท่องเที่ยวเดินทางมาพักผ่อนบนเกาะเป็นจำนวนมาก ส่งผลให้การใช้บริการเรือหางยาวบนเกาะมีความคึกคัก แต่ชาวเลบนเกาะยังประสบปัญหาเนื่องจากชมรมเรือหางยาวประจำเกาะมีการออกกฏข้อบังคับ ที่ส่งผลให้ชาวเลไม่ได้กำไรเท่าที่ควร โดยทางชมรมมีการเปิดบริการรับส่งนักท่องเที่ยวจากโป๊ะเรือเร็วที่มาจากท่าเรือปากบารา แบบหักค่าหัวคิวเข้าชมรมสูงเกินไป ทำให้ชาวเลผู้เป็นคนขับเรือรับจ้างมีรายได้ที่ไม่สูงนัก
“ที่ชมรมเขาเก็บจากนักท่องเที่ยวอยู่ที่ 50 ถึง 70 บาทต่อคนแต่หักค่าบริการเพื่อขนส่งและจำกัดขยะ 20 บาทและเก็บเข้าชมรม 30 บาทเพื่อตอบแทนเจ้าหน้าที่ชมรม ที่ผมก็ไม่เคยรู้ว่าจ่ายอะไรบ้าง ที่เหลือ 20 บาทเป็นค่าตอบแทนชาวเล แต่ถ้าเก็บค่าเรือ50บาท ชาวเลจะได้30บาทต่อคน ที่เหลือ20บาทเข้าชมรม แต่ชาวเลต้องออกค่าน้ำมันด้วยตัวเอง ผมจ่ายค่าน้ำมันวันละ 300 ถึง 400 บาท ช่วงนี้ผมเดินทางเข้ากรุงเทพฯและตัวเมืองเพื่อทำธุระเรื่องคดีความที่เป็นข้อพิพาทที่ดินซึ่งนายทุนจะมาเอาที่ผมไปสร้างรีสอร์ท ผมมอบให้หลานไปขับเรือแทนแต่ทางชมรมไม่ให้หลานผมรับลูกค้าเพราะว่าหลานไม่ใช่เจ้าของเรือ บางวันไปนานสามถึงสี่วันก็ไม่มีรายได้เลยจริงๆอยากจะช่วยหลานให้มีรายได้แต่เขาไม่อนุญาต ไม่รู้จะทำยังไง”นายหัตติเริงกล่าว
นายหัตติเริง กล่าวต่อว่า ช่วงนี้ปัญหาเรือหางยาวถือว่าส่งผลกระทบกับชาวเลมาก เนื่องจากขณะนี้บริษัทการท่องเที่ยวจากเกาะลันตา ลังกาวี ผูกขาดการบริการเรือ โดยทุกครั้งที่มีนักท่องเที่ยวมาจาก2แห่งดังกล่าว ทางชมรมจะบริการฟรี โดยให้ชาวเลที่อยู่ในชมรมต้องไปรับจากโป๊ะเรือเร็วฟรี ส่วนตัวสงสัยว่าเงินรายได้จากบริษัทดังกล่าวเข้าไปที่ชมรมส่วนหนึ่ง แต่ชมรมกลับไม่จ่ายค่าน้ำมันช่วยชาวเล ครั้นพอชาวเลจะออกจากชมรมก็ไม่ได้เพราะทางท้องถิ่นไม่อนุญาตให้ชาวเลรับลูกค้าด้วยตนเอง จึงจำเป็นต้องทนทำงานกับชมรมต่อไป ปัญหานี้สร้างความเหลื่อมล้ำในพื้นที่การท่องเที่ยวมาก เพราะชาวเลถูกจำกัดสิทธิหลายอย่าง
ด้านนายภานุพงษ์ หาญทะเล ชาวเลอาชีพขับเรือรับจ้างให้ท่าเรือปากบารา กล่าวว่า. ตนไม่เคยมีเรือเป็นของตัวเอง บางครั้งได้รับความอนุเคราะห์จากญาติให้ช่วยขับเรือแต่ส่วนมากจะขับเรือรับจ้างให้ท่าเรือปากบาราจังหวัดสตูลค่าจ้างเฉลี่ยวันละ 200 ถึง 300 บาทโดยวันนี้ตั้งใจว่าจะขับเรือของน้าเพื่อหารายได้แทนน้าและหากมีค่าจ้างที่เหมาะสมเงินรายได้ทั้งหมดก็นำมาแบ่งปันกันเองภายในตระกูล แต่เมื่อตนออกเรือไปรับลูกค้าที่โป๊ะเรือเร็ว(หาดปาตับดาหยา หรือ บันดาหยา ) ทางชมรมกลับแจ้งมาว่าไม่อนุญาตให้ตนต่อคิวเข้ารับนักท่องเที่ยวเพราะตนไม่ใช่เจ้าของเรือ ทุกวันนี้แม้แต่ฤดูกาลท่องเที่ยวระหว่างมีนาคมถึงพฤษภาคมรายได้ของตนก็อย่างต่ำอยู่ ส่วนที่ดินมรดก ที่ตนได้รับมาจากพ่อแม่ถูกญาติโกงและปล่อยให้ต่างชาติเช่าเพื่อประกอบธุรกิจที่พักร้านอาหารตนทำได้แค่เป็นคนสวนประจำท้องถิ่นเท่านั้น
