สำนักข่าวเคพีแอลของทางการลาว ฉบับวันที่ 30 มิถุนายน 2559 ได้ลงข่าวว่าเขื่อนดอนสะโฮงไม่รบกวนการอพยพของปลาแม่น้ำโขง เนื้อหาข่าวระบุว่าปลาแม่น้ำโขงไม่ได้มีปัญหาต่อการอพยพผ่านเขื่อนดอนสะโฮงแต่อย่างใด โดยได้สัมภาษณ์นายสมโพน พมมานิวง หัวหน้าทีมติดตามเรื่องปลาว่า “นี่แสดงให้เห็นว่าการก่อสร้างเขื่อนดอนสะโฮงที่ดำเนินการอยู่ไม่ได้ส่งผล ต่อการอพยพของปลาเนื่องจากมีช่องอื่นๆ ให้ปลาว่ายผ่านได้ นอกจากนี้โครงการยังเอาสิ่งกีดขวางอื่นๆ ออกจากช่องทางต่างๆ อาทิ อุปกรณ์ดักปลาที่ผิดกฎหมาย ซึ่งในระหว่างนี้เป็นช่วงที่ปลาวางไข่ นอกจากนี้ผู้พัฒนาโครงการ คือบริษัทเมกะเฟิร์สทก็ได้มีขั้นตอนต่างๆ เพื่อทำให้โครงการนั้นเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมบนมาตรฐานนานาชาติ และลดผลกระทบด้านสังคม”
สำนักข่าวลาวระบุว่าเขื่อนดอนสะโฮง (260 เมกะวัตต์) จะสร้างประโยชน์และเกิดรายได้แก่รัฐบาลจากการขายไฟฟ้า
นายดง เพ็ดบุนมา ชาวบ้านหางสะดำ ให้สัมภาณ์กับสำนักข่าวลาว Lao News Agency ว่าสภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้านใกล้ๆ หัวงานเขื่อนได้ค่อยๆ พัฒนาขึ้นตั้งแต่เริ่มการก่อสร้างเขื่อน เพราะมีการจ้างงาน นอกจากนี้ชุมชนใกล้เคียงก็ได้รับประโยชน์จากโครงการเพราะถนนและโครงสร้างพื้นฐานอื่นๆ เขื่อนไม่ได้สร้างผลกระทบเชิงลบกับวิถีชีวิตเพราะยังสามารถหาปลาได้ตามปกติ ปลาจำนวนมากที่จับได้บริเวณเมืองโขงถูกนำไปขายที่ตลาดดาวเฮือง
ข่าวระบุว่าปัจจุบันเขื่อนดอนสะโฮงก่อสร้างไปแล้ว 8 เปอร์เซนต์ โดยการก่อสร้างเริ่มเมื่อเดือนตุลาคม 2558
ผู้สื่อข่าวได้รับรายงานจากในพื้นที่สีพันดอน ว่าทางการได้ “มางหลี่” หรือ รื้อถอนหลี่ ซึ่งเป็นเครื่องมือหาปลาเฉพาะถิ่นของบริเวณสีพันดอน เมืองโขง โดยมีการแจ้งชาวบ้านตั้งแต่ช่วงต้นเดือน มิถุนายนที่ผ่านมา และมีเจ้าหน้าที่จากเมืองและแขวง เข้ามาดำเนินการรื้อถอนหลี่บริเวณ ฮูสะดำ ฮูสะโฮง และฮูนกกะซุม กำลังจะแล้วเสร็จ 3 พื้นที่ และวันพรุ่งนี้จะย้ายมารื้อถอนที่คอนปลาสร้อย
นายคำ (นามสมมุติ) คนหาปลาที่เมืองโขง กล่าวว่า “เฮาก็นั่งเบิ่งเขา นั่งกอดเข่าเศร้าใจ ยังไงก็ต้องหาทางไปต่อชีวิเรา หาทางอื่นๆ ต่อ”
ทั้งนี้ หลี่ เป็นเครื่องมือหาปลาเฉพาะของบริเวณน้ำตกและแก่งในสีพันดอน ซึ่งพบได้เฉพาะที่ลาวใต้เท่านั้น เป็นการสร้างที่ดักปลาด้วยไม้ไผ่ และสามารถดักปลาได้บริเวณน้ำตกในช่วงฤดูฝนที่ปลาอพยพขึ้นทางตอนบน โดยจะสามารถใช้ได้เพียง 2-3 สัปดาห์ถึง 1 เดือน ที่น้ำโขงมีระดับเดียวกับหลี่เท่านั้น หลี่ เป็นเครื่องมือหาปลาที่เป็นเจ้าของโดยครอบครัว สืบทอดในตระกูล และสร้างรายได้จากการจับปลาระยะสั้นๆ แต่พอเพียงตลอดทั้งปี
