ทางเลือกที่ไม่ใช่ “เขื่อน” ชาวกะเหรี่ยงสาละวินบนเกาะลูโค่

เกาะโลง ที่ชาวกะเหรี่ยงเรียกกันว่า เกาะลูโค่ เป็นเกาะขนาดใหญ่กลางแม่น้ำสาละวิน ตั้งอยู่ระหว่างเมืองกะมะหม่อง กับ เมืองเมียนจีหงู่ จังหวัดพะอัน รัฐกะเหรี่ยง ประเทศพม่าซึ่งอยู่ห่างจากชายแดนไทยด้านบ้านแม่ตะวอ อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก ประมาณ 60 กิโลเมตร

แม่น้ำสาละวินมีความยาวประมาณ 2,800 กิโลเมตร และลัดเลาะชายแดนแดนไทยประมาณ 100 กิโลเมตรเศษ หากลอยล่องไปตามกระแสน้ำสาละวินจากบ้านสบเมย อำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ซึ่งเป็นจุดสุดท้ายที่แม่น้ำเพื่อชาติพันธุ์สายนี้สัมผัสชายแดนไทย ต้องใช้ระยะทางอีกราว 80 กว่ากิโลเมตรจึงถึงเกาะลูโค่

เกาะลูโค่มีความงดงามในตัวเอง มีประชากรกว่า 6,000คน แบ่งเป็น 14หมู่บ้าน โดยมีแม่น้ำสาละวินคอยเติมเต็มผืนดินให้อุดมไปด้วยธาตุอาหาร ซึ่งทำให้เกิดผลผลิตหมุนเวียนสร้างรายได้ให้ชุมชนแห่งนี้

ทุกวันนี้แม้บ้านเรือนของชาวบ้านจะยังไม่สว่างจ้าไปด้วยไฟฟ้าในยามค่ำคืน แต่ชาวบ้านก็ไม่ได้เดือดร้อน เพราะยังมีแสงสว่างจากแหล่งอื่นๆชดเชยและมีความสะดวกสบายตามอัตถภาพ แต่สิ่งที่พวกเขากังวลใจเป็นอย่างยิ่งคือโครงการเขื่อนไฟฟ้าพลังน้ำฮัตจีซึ่งเป็นความร่วมมือกันระหว่างการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย(กฟผ.) บริษัทจีนและรัฐบาลพม่า เพราะหากเกิดเขื่อนใหญ่ผุดขึ้นเมื่อใด ดินแดนท้ายน้ำของเกาะลูโค่ย่อมถึงกาลล่มสลาย

วันนี้ชาวบ้านพยายามใช้พลังงานหมุนเวียนในรูปแบบต่างๆที่ไม่สร้างผลกระทบต่อระบบสิ่งแวดล้อม เพื่อแสดงจุดยืนให้รับรู้ว่า พวกเขาต้องการทางเลือกอื่นที่มิใช่ “เขื่อน”