พฤ โอ่โดเชา
รู้ข่าวว่าเธอปลอดภัย ก็ดีใจมากครับ ไปล่ะจะอยู่ จะกิน จะเจออะไรอีก ชีวิตคนบางกลอย
ชาวบ้านจะเอาอะไรกินในช่วงเพาะปลูก ข้าวไร่หมุนเวียน กว่าจะได้ผลผลิต จะเอาอะไรกินก่อน สิ่งที่ชาวบ้านต้องการสำคัญสุด คือข้าวสาร รองลงมาคือเกลือ ส่วนยาหม่องก็น่าจะจำเป็น แต่เงินที่โน่นคงจะใช้เมื่อตอนออกมาเจอร้านค้า
การถางไร่เดือนนี้แต่กว่าจะได้กินข้าวก็นู่นเดือนตุลาคม-พฤศจิกายนโน่น
ช่วงนี้เป็นการดูแลเตรียมการเพาะปลูก จนถึงวันได้กินเขาจะเอาอะไรกินล่ะครับ?
แล้วไอ้ที่ถูกจัดสรรแปลงที่ดินที่อพยพลงมาอยู่ 10 กว่าปี ที่บางกลอยล่างล่ะทำไมหรือ เห็นว่าโครงการปิดทองใช้งบประมาณไปหลายสิบล้านบาท จะสร้างน้ำลำเหมือนอ่าง แต่ถึงวันนี้น้ำชาวบ้านก็ยังไม่มีพอทำนา ดังที่ให้ไปศึกษาดูงาน
พอไม่มีน้ำจึงกลายเป็นไร่ขั้นบันได แล้วกลายเป็นสวนกล้วยในที่สุด ให้ชาวบ้านไปขุดกันจนเลือดตาแทบกระเด็น และชาวบ้านเชื่อว่าฝันจะเป็นจริง รายละเอียดชาวบ้านจะกล้าแฉเหรอ ดูตัวอย่างบิลลี่ซิ
ลำเหมือนนาที่ว่า สูญหายไปกับอากาศ ชาวบ้านก็ปลูกข้าวไม่ได้ ได้แต่ทำสวนกล้วย ทุกวันนี้ตอนกลางคืนก็มีหมีมาหากินกล้วยแถวสวน ได้ยินเสียงหมีร้องยามแย่งกินกล้วยแถวหลังบ้าน ชาวบ้านกลัวหลบอยู่ในบ้านซิ
ได้ขายกล้วยกันกี่คน ได้เงินมากี่บาท เมื่อถามชาวบ้านก็ยังไม่มีที่ดินและข้าวปลูกกินเหมือนตอนอยู่บางกลอยบนอยู่ดีใช่ไหม
ส่วนที่ดินเหล่านี้ก็ไม่เพียงพอตั้งแต่ยุคที่บิลลี่ร้องขอมาแล้วรวมทั้งที่อยู่อาศัยที่ทำกิน
ที่ผ่านมาชาวบ้านก็หาเช้ากินค่ำออกไปรับจ้างข้างนอกบ้าง รับจ้างในบ้านบ้าง หากินไปวันๆ ส่วนมากต้องหยิบยืมหรือติดหนี้ร้านค้า
หวังนักท่องเที่ยวเหรอ มาเสาร์-อาทิตย์แค่ 2 วัน จันทร์ถึงศุกร์จะกินอะไร แล้วพึ่งได้กี่ครอบครัว
งานเย็บผ้าเหรอ 2-3เดือน ได้เงินไม่ถึงพันบาทในช่วงนี้ พอเจอสถานการณ์แพร่ระบาดของโควิด-19 จะอยู่กันอย่างไร
ชาวบ้านก็เลือกไปเสี่ยงตายเอาดาบหน้า เชื่อมั่นในอ้อมอกธรรมชาติป่าเขาว่า จะดูแลชาวบ้านรอด ตามคำสั่งสอนที่มีความรู้ที่สังสมกันมา บ้างกับวิถีในป่า
มีข้าวสารที่พกขึ้นไปกิน สร้างกระต๊อบ หาหยวก หาปลี หาพืชผัก ขุดกลอย ตกเบ็ด หาปลาหา หากบเขียดประทังชีวิตไปวันๆจนกว่าข้าวออกดอกออกผลให้กินนั่นแหละ
คงมีความจำเป็นต้องลงไปหาเงิน เพื่อซื้อข้าวสารมากินก่อน ช่วงรอข้าวเหลืองออกรวงแหละ
วิ เอ๋ย วิถี ชี เอ๋ย ชีวิต
ชีวิตของคนปกาเกอะญอ บ้านบางกลอยใจแผ่นดิน หลังถูกอุยานแห่งชาติแก่งกระจานประกาศทับพื้นที่ชีวิต และทำการอพยพ รื้อเผาทำลายบ้าน ยุ้งฉาง ที่ป่าแก่งกระจาน จ.เพชรบุรี ประเทศไทย
ต้นทุนชีวิตครอบครัวที่เคยมีทุนคือมีข้าวพอกินในยุ้ง ก่อนที่ผลผลิตปีต่อมาจะออกต้องมีไว้เสมอ แต่ความมั่นคงอาหารของชีวิตและวิถีจิตวิญญาณมันเริ่มหายไปตั้งแต่เขตป่ามาประกาศทับพื้นที่หมู่บ้านจนสูญสิ้น ในปี พศ. 2539 ช่วงอพยพครั้งแรกปู่กลับ และช่วง พศ.2553-2554
คนรุ่นหลังที่ถูกตัดตอนจากกฎหมายและคำสั่งอำนาจรัฐแล้วนั้น จะเริ่มใหม่ไม่ใช่ง่าย ที่จะหาทุนเช่นข้าวให้ชาวบ้านที่ตั้งใจกลับขึ้นไปพึ่งตนเองในอ้อมอกของธรรมชาติ คิดแล้วหายใจไม่เต็มท้องจริง พอจะช่วยอะไรชาวบ้านที่น่าสงสารและน่านับถือจิตใจเขาเหล่านี้ได้ทางใดบ้างไหมหนอ
หรือว่าพวกเราจะร่วมกันระดมข้าวสารให้พวกเขาไปเป็นทุนตั้งต้นชีวิตใหม่กันดีไหมครับ พอจะมีเสียงเพลงอะไรกล่อมจิตใจของคนไทยบ้างไหมหนอ
—————–
